luns, 31 de decembro de 2018

Black Mirror: Bandersnatch

Black Mirror: Bandersnatch, es la nueva apuesta de Netflix. Se trata de una película interactiva que estaría en el límite película-videojuego donde el espectador es quien toma las decisiones del protagonista.

Un Bandersnatch es una criatura ficticia de la novela "A través del espejo y lo que Alicia encontró allí" de Lewis Carroll. En esta novela, Alicia se pregunta cómo será el mundo a través del espejo de su casa y tras atravesarlo, se encuentra en un tablero de ajedrez. La trama es simple, debe ganar la partida de ajedrez contra la reina roja, siendo ella misma una pieza del juego, para poder volver a su casa.

Durante la película nosotros controlamos la mente de Stefan, un programador que quiere adaptar su libro favorito a videojuego. Tenemos todo tipo de opciones para escoger, desde si queremos desayunar "Frosties", hacer una lucha de kung-fu con nuestra psicóloga o enterrar un cadáver.


Hay 5 posibles finales (los normales, que encuentra todo el mundo), cientos de situaciones hipotéticas, saltos en diferentes líneas temporales y juegos entre el espectador y los personajes donde la película atraviesa la cuarta pared. También hay varios finales ocultos y escenas secretas, por tanto, es casi obligatorio ver la película un par de veces. La duración también puede variar, por ejemplo, ayer estuve viendo la película y escogí mal (muy mal) una opción, por lo que llegué a un final como a los, más o menos, diez minutos de película.

Algo que me pareció muy interesante es que no hay manera de avanzar o retrasar la película, únicamente están los botones de "retroceder 10 segundos" y "avanzar 10 segundos" pero estos no te permiten avanzar lo suficiente como para saltarte alguna decisión.

También puedes escoger no hacer click en ninguna de las opciones y Netflix, automáticamente, escoge por ti la primera opción. También hay un límite de tiempo de 10 segundos para decidir.

En mi opinión, ¡Bandersnatch es muy interesante! Desde siempre me llamó mucho la atención el tema de las líneas temporales y diferentes realidades, de hecho, podría pasar horas hablando sobre cómo afectan las decisiones que uno toma, sobre los viajes al futuro y al pasado o de si realmente se crearon diferentes realidades infinitas al momento del Big Bang. Pero no estamos en ciencias, así que simplemente diré que si tenéis un rato libre y Netflix os paséis por la película.

De hecho tengo ganas de verla otra vez ahora, ups.

¡Os dejo el trailer!


domingo, 30 de decembro de 2018

Mob Psycho 100

Esta serie es uno, si no, mi anime favorito. Después de un año en el que he despertado ante el enorme machismo en muchas de las series y películas que son producidas cada año.Este problema se intensifica en el anime, viniendo de Japón, un país, que pese a su alto nivel de vida y educación, tiene un altiísimo nivel de machismo.Por ende, a día de hoy no puedo ver casi ningún anime sin encontrarme con situaciones machistas que no me permistian disfrutar del contenido.
Una de las pocas escepciones a la regla es esta serie, que además cuenta con la animación más apabullante qque he visto en mucho tiempo, con un cambio continuo de estilos de dibujo y tono narrativo.Pero lo que de verdad destaca son los segmentos animados con pintura sobre cristal, incluyendo una outro de alrededor de 1 minuto de una increible fluidez. Además de esto, esos fragmentos están realizados por una mujer, llamada Miyo Sato.
Os dejo por aquí dicho fragmento, otros trabajos y una entrevista de esta increible animadora.

“A ciegas” una buena película mainstream

Esta película es un buen ejemplo de película mainstream que tiene unos mínimos de calidad.
Con una premisa realmente típica y con gran cantidad de tópicos han conseguido crear una película con un toque fresco impropio de una película  ambientada en una distopía y dirigida a adolescentes descerebrados.
Desde todo el simbolismo detras de la protagonista, tratando un problema psicológico de una manera subliminal y realista, además de trabajar la asociación por colores de una manera sinceramente magistral.
En general es una película que cumple su función, perfecta para una tarde de viernes de cine y palomitas, pero más allá de eso, no hay mucho más que decir.

Bueno, sí, LOS MEMES.Los memes de está película son geniales, buscadlos, pobres pájaros TT.

En conclusión, un sólido 7/10.

Bandersnatch

Bandersnatch es una película de la serie Black Mirror. Gira alrededor de un programador que comienza a cuestionar la realidad mientras adapta una novela de fantasía a un videojuego, ambientado en 1984.
Lo novedoso de esta película es que puedes escoger lo que le ocurre al protagonista, es decir, durante la visualización puedes tomar decisiones que repercuten en la trama, lo que deriva en diferentes finales. De esta forma se trata de emular el formato de los videojuegos.

“Roma”: Joder...

Hola, quiero compartiros mi opinión sobre una de las muchas películas que Manlo nos ha recomendado a lo largo del curso, Roma, de Alfonso Cuarón.
Esta película ha sido una total sorpresa para mí, pese ha todas las loas que Manolo le ha dedicado.Mi asombro es comprensible al tener en cuenta que mi conocimiento sobre este director se limitaba a “Gravity”, una película que en mi opinión ya es una maravilla.
Es una película real, tan real que me ha hecho llorar viendo como un hombre pisa una mierda al salir de un coche.Las emociones que el mismo sintió cuando los hechos narrados ocurrieron en su juventud son perfectamente transmitidas a través de la figura de una limpiadora, una sirvienta, la misma que sinceramente actuaba como una figura materna para el y sus hermanos mientras su familia se derrumbaba.
Esta película es un drama costumbrista con tantas capas como una cebolla, desde la relación que se dehilacha entre los padres, como Cleo es abandonada por su novio, la situación estudiantil del país,los sentimientos de los niños y demás.
A pesar del drama presente en el filme, en general hay un sentimiento de nostalgia y una cierta alegría, que representa de una manera magistral el sentimiento de recordar la infancia.
 En general, un 100/10, una de las mejores películas que he visto.

venres, 21 de decembro de 2018

Parodiando Frozen

Todos conocemos la típica escena de Frozen en la que la protagonista interpreta la canción más conocida de la película, y una de las razones de que sea tan famosa es la gran cantidad de parodias que se han hecho. Aquí dejo una de ellas que podría ser un ejemplo del cine de apropiación.

mércores, 19 de decembro de 2018

Cine de apropiacion

Como parece que a algúns/nhas moloulle o asunto do "cinema de apropiación", aí vos queda un vídeo para botar unhas gargalladas mentres tomades a decisión do camiño que ides tomar na práctica das vangardas...



Nesta páxina toparedes moitos mais videos similares.

xoves, 13 de decembro de 2018

Algo diferente en Youtube

Aquí os dejo la película completa del youtuber Mister Jagger. Personalmente os recomiendo todo trabajo realizado por este hombre ya que resulta un soplo de aire fresco entre todo lo que se puede ver en Youtube.



Para completar también dejó algunos de los que yo considero sus mejores videos.


mércores, 12 de decembro de 2018

Cine y danza en el mismo terreno

Hoy descubrí gracias a Instagram a una cineasta gallega que me gustaría que conocieseis, Lucía Estévez (https://luciaestevez.net/cv), viguesa del 94 que estudia un grado de Comunicación Audiovisual y que trabajó como script y auxiliar de cámara. Cuenta ya con un número de piezas con las que algunas de ellas, además, recibió reconocimientos, como puede ser el primer premio en el concurso #AFumeDeCarozo con su pieza Siro. A parte de hacer cortometrajes de ficción, realizó piezas nombradas como "videodanza". En ellas, como está claro, utiliza como sujeto e intérpretes a bailarines a través de los cuales nos cuenta una historia o transmite sensaciones con una forma y sensibilidad increíbles. Os dejo para que lo comprobéis por vosotros mismos el trailer de Tempo en loita, "un cortometraje dividido en cinco cuadros que trabajan en común sobre las relaciones personales entre amigos y familiares que se reencuentran después de un tiempo sin verse. El resultado es fruto de la unión del trabajo de profesionales de diferentes ramas, que trabajaron durante dos días por construir, en base al trabajo colectivo, una historia de las luchas personales." y una pieza completa, Change that tune. 
Y solo para completar esta aportación de Miriam, Lucia Estevez fue participante en la última Chanfainalab en San Sadurniño (estrena su pieza Arrolo" el 9 de febrero deo 2019). Y aquí teneis una entrevista completa con ella. "Lucia estevez a nova cineasta da que todos falan este ano"

martes, 11 de decembro de 2018

Abstracción e publicidade

Walter Ruttmann naceu en Alemania; estudou arquitectura e pintura; traballou como deseñador gráfico. A súa carreira cinematográfica comezou hai cen anos realizando curtametraxes abstractos.  Ruttmann agrandou a linguaxe do cinema con novas técnicas formais. Foi ademais pioneiro na elaboración de spots publicitarios para as rodas Excelsior en 1921


Ou tamén Der Aufstieg,  a promo dunha feira en Düsseldorf.

luns, 10 de decembro de 2018

Algo menos típico


El mes pasado se estrenó en Netflix la última película de los hermanos Coen: "La balada de Buster Scruggs" y este puente tuve la acertada decisión de verla. Lo comparto con vosotros ya que estos directores combinan de manera impresionante el simple entretenimiento con la profundidad cinematográfica, sin seguir el típico modelo del cine que ahora se consume (lo digo yo, víctima también de esto). Está compuesta por seis historias aparentemente independientes (de hecho, fueron pensadas en principio para convertirse en una serie), pero que mantienen el hilo conductor de la muerte llevado, en algunas ocasiones, a lo absurdo. Os la recomiendo mucho y os dejo aquí el trailer <3

sábado, 8 de decembro de 2018

10 películas surrealistas

Aquí tedes dez exemplos de filmes surrealistas ? para que vos inspiredes. Está realizada por un you tuber peruano. Algunha non corresponde exactamente co que falamos en clase, e mesmo son filmes mais ben horrendos; Están aí para a vosa inspiración e debate. O que sí é relevante e mirar os filmes recomendados nos apuntes do tema que xa están colgados na pestaña Materiais de clase. Podedes incorporar novos títulos e propostas ao voso gusto.  

martes, 4 de decembro de 2018

Expresionismo e cine negro

Unha boa parte dos técnicos, artistas e directores do cinema expresionista alemán tiveron que emigrar do seu pais co trunfo de Hitler e o nazismo a partires de 1933. O pais escollido foi EEUU e Hollywood o seu lugar de traballo. Moitas das técnicas e invenciones narrativas do gran cine alemán integráronse no sistema de representación (mainstream) de Hollywood, nomeadamente nalgúns dos seus xéneros cinematográficos como o cinema negro ou thriller. Nestes catro clips breves producidos pola plataforma Filmin, poderedes comprobalo coa comparativa de "M, el vampiro de Dusseldorf" (1931) e "Mientras Nueva York duerme" (1956) de Fritz Lang, .
CÁPSULA #16 - Del expresionismo alemán al cine negro I from Ariel Fernández Verba on Vimeo.

"El último" (F.W.Murnau, 1924) e "La senda tenebrosa" (Delmer Davis, 1947)
CÁPSULA #17 - Del expresionismo alemán al cine negro II from Ariel Fernández Verba on Vimeo.

El gabinete del Doctor Caligari" (Robert Wiene, 1919) e "La dama de Shanghái" (Orson Welles, 1947)
CÁPSULA #18 - Del expresionismo alemán al cine negro III from Ariel Fernández Verba on Vimeo.


"Metrópolis" (Fritz Lang, 1927) e "La ciudad desnuda" (Jules Dassin, 1948)
CÁPSULA #19 - Del expresionismo alemán al cine negro IV from Ariel Fernández Verba on Vimeo.

luns, 3 de decembro de 2018


Bob Esponja, Nosferatu y el Expresionismo alemán.

Antes que nada, QDEP el señor Stephen Hillenburg, animador, productor, biólogo y creador de Bob Esponja, serie de dibujos animados que ha pasado a la eternidad por su humor tan característico.
Ya que estamos hablando de las vanguardias cinematográficas y del expresionismo alemán en clase, aprovecho para compartir con vosotros este pequeño fragmento del episodio "Turno de Noche" o "El Picador Criminal Mutilador" el cual contiene una pequeña referencia a Nosferatu.



Este chiste, como es de esperar, aún hoy lo entendí, pues como el Expresionismo juega, por así decirlo, con "las luces" y Nosferatu: Una Sinfonía del Horror es parte del Expresionismo... El chiste ya se cuenta solo.

venres, 30 de novembro de 2018

Expresionismo e Tim Burton

Como xa estamos a falar na clase das vangardas cinematográficas, nada mellor que comezar cun dos vosos directores favoritos, Tim Burton.  Neste video fica patente a débeda co expresionismo alemán ao longo de toda a súa filmografía.: Metropolis (Fritz Lang), Nosferatu ou Fausto  (F.W. Murnau) e o Caligari (Robert Wiene). De seguro que vai a gustarvos.



Do mesmo asunto abunda o video  El Mundo Expresionista de Tim Burton
O voso admirado Tim Burton tiña 13 anos cando fixo a súa primeira curta "The Island of Doctor Agor" realizada cos seus amigos. Tim era un mozo afeccionado ao cinema, a pintura, e as pelis de monstruos. Mais a súa primeira curta, xa con moitas marcas do seu estilo persoal foi "Vincent" , en 1982 cando tiña 23 anos. Durante dous meses, Burton colaborou con animadores especializados en stop motion para producir esta peza de cinco minutos de duración, filmada en branco e negro, influenciado directamente polas películas alemanas dos anos 1920 (supoño que agora tedes mais doado identificar cales). Que vos preste...

domingo, 25 de novembro de 2018

Los muppers lo petan al crear espacios sonoros

Para los que aún andan buscando inspiración divina para la creación de un espacio sonoro aquí tenéis una obra maestra.

365 PELÍCULAS.

Xa que o ano está a punto de rematar, deixo por aquí un traballo feito por un home que sigo en varias redes sociais, e do que disfruto moito lendo as súas críticas de cine. 
Este home, chamado Antonio, é moi coñecido sobre todo en Twitter, onde todos os días comenta películas, fai listas das millores de cada xénero, directores etc.
Trátase dun calendario no que se lle asigna a cada día unha película, desde os comenzos do cine ata a actualidade, entre elas "Truman´s Show" (1998), "Lawrence of Arabia" (1962) ou "Into the Wild" (2007).

xoves, 22 de novembro de 2018

Sobre Carlos de Hita e as paisaxes sonoras

Nestes días que estamos a falar de espazos sonoros, non  podo deixar de recomendarvos un dos profesionais españois do son que máis ten traballado polo rexistro das Paisaxes Sonoras. Aquí tedes a web de Carlos de Hita, ateigada de suxerencias de todo tipo, moitas delas absolutamente marabillosas. En realidade non sabería cómo escoller unha delas para recomendarvos. Podedes escoitar centos de exemplos de sons e non decidirvos por cal vos gusta máis. No ano 2006 foi nominado a un premio Emmy, na categoría de música e son, polas súas colaboracións con National Geographic. E nesta outra web, "El sonido de la naturaleza"  tedes infinidade de propostas sonoras para abrir aínda mais a vosa sensibilidade polo marabilloso e descoñecido traballo do son.

(Na fotografía, Carlos de Hita cun micrófono megadireccional)

Un exemplo da súa mestría é este vídeo titulado "A vuelapluma" onde podemos comprobar empíricamente cómo os nomes dos paxaros que escoitamos todos os días non son mais que onomatopeyas, a  transcripción do son característico de cada animal.


Ou este outro sobre As escalas dos ventos"

mércores, 21 de novembro de 2018

Do son á imaxe (moi recomendabel)

Música Doméstica é unha curta elaborada por Alfonso Merino, un estudante de comunicación audiovisual de Vigo. Foi o premio con Certame Olloboi no 2014. Con este traballo pensou en dar a volta á orde na que normalmente se “constrúen" as películas, e partir do son no canto de na imaxe. Alfonso aproveitou os seus coñecementos de música para “compoñer” un tema rítmico cos sons da casa na que vivía. Escolleu obxectos e gravounos mentres soaban, fixo unha pista de audio sen imaxes mesturando os distintos sons e por último engadiu as imaxes. Na maioría das películas a banda sonora (diálogos, música e efectos) traballa para complementar as imaxes: neste caso a banda sonora é a protagonista e as imaxes serven simplemente para que se poida identificar a fonte de cada son, e de paso amosar que se pode facer música con calquera cousa das que temos tod@s pola casa: papeleiras, portas, caixóns, etc…
Non deixedes de velo, que seguro vai a molarvos.
Música Doméstica from Olloboi on Vimeo.

martes, 20 de novembro de 2018

Lara e Noa

Hoxe sae unha reportaxe en "La voz de Galicia" sobre Lara e Noa Castro,  dúas mozas que estan petando na creación audiovisual galega. Fai dous anos estaban sentadas nos mesmos pupitres nos que estades vos actualmente. Podedes ler a entrevista aquí .
E aquí as dúas pezas que realizaron para a Chanfainalab de San Sadurniño: O ollo cobizoso (2016)


E aquí "Pezas imposibles (2017)



Very mucho interesante

luns, 19 de novembro de 2018

Hollywood en San Sadurniño

Como semella que vos mola o asunto da música no cinema, aí vai  "Madeira de Piñeiro e Nova Zelanda non quedaba tan lonxe",  unha divertida proposta de Brais Breijo, un mozo de San Sadurniño utilizando as paisaxes do seu pobo como soporte para  filmes e series de TV de Hollywood: Os filmes que "saen" son: "O señor dos aneis", "Xogo de Tronos"," Mulleres desesperadas", "Harry Potter", "Downton Abbey" e American Horror Story". Que vos preste.

domingo, 18 de novembro de 2018

Un anuncio que me ha tocado

Soy consciente de que no está relacionafo con el tema que estamos tratando el clase, pero creo que es necesario que veáis este anuncio de champú que han censurado, os lo dejo aquí:

Dejadme vuestras reacciones en los comentarios ☺️

venres, 16 de novembro de 2018

Elasticidade do cinema mudo

Como contamos en clase, a chegada do cine sonoro en 1927 paralizou por certo tempo a marabillosa elasticidade e dinamismo do cinema "mudo".(Lembrade a secuencia de "Cantando baixo a choiva". Tardaríase moito tempo en igualar este magnífico travelling de "Alas" ( William A. Wellman), primeira película que gañou un Oscar en 1927.
. Cómo faríades vos este plano?

Música doméstica


Música doméstica

martes, 13 de novembro de 2018

A cor do son

Descubre o incrible mundo sonoro do noso entorno que case non escoitamos: O ruido urbán, a música que nos segue a todas partes na publicidade, as tendas ou lugares públicos e a natureza. Neste documental se invita a descubrir os sons que nos acompañan permanentemente.
El color del sonido [2009] from Eduardo Carbonell (EvilSound) on Vimeo.

Chanfainalab

Como falamos en clase, a  Feira das industrias culturais Culturgal, é desde hai dez anos o principal escaparate de todo o que se move na creación do noso país. A música, as artes escénicas, o cinema e, en definitiva, o espectáculo, reúnese en Pontevedra no mes de decembro para presentar novas propostas, pero tamén para intercambiar coñecemento e mesmo darlle a oportunidade ao público de que premie os proxectos máis interesantes. Para a edición deste ano hai tres candidaturas: a Casa de Rosalía, a Rede Cultural da Deputación da Coruña e o Chanfaina ‘Lab, iniciativa realizada en San Sadurniño e na que participan sempre alumnos e alumnas do noso Instituto.  Estaría ben que votarades pola sua candidatura. Aquí está a ligazón para votar

domingo, 11 de novembro de 2018

A musica en "El Señor de los anillos"


Aquí os dejo  tres vídeos muy interesantes, de un canal llamado "Jaime Altozano", que explican la banda sonora de "El Señor de los Anillos" película por película, su complejidad, y como refleja los leitmotiv de los diferentes personajes.







venres, 9 de novembro de 2018

A continuidade

Agora estades xa traballando no exercicio de continuidade, non ven demais lembrar conceptos básicos que debedes aplicar na vosa práctica. Aquí tedes un artigo para que lembredes. No artigo tedes ademais á vosa disposición unha longa  clase maxistral sobre a importancia da continuidade.
E aquí un minitutorial  impartido por un  mozo youtuber sobre o asunto:

 Ou este divertido skech de Josè Mota "Usted padece de problemas de raccord", onde explica con claridade e humor o que é o raccord E para rematar o clásico do "xenero": "Tía no te saltes el eje" de Kike Narcea

mércores, 7 de novembro de 2018

O mago dos efectos especiais clásicos

Aludimos na clase ao traballo do grande técnico Emilio Ruiz del Río. Un dos grandes creadores de efectos especiais do cinema español -450 películas- como pintor, decorador ou maquetista e que ten participado en superproducións hollywodienses como "Conan", "Espartaco" "Dune", "Lawrence de Arabia"   ou "El cid" entre outras.
Aquí tedes un fragmento do documental "El último truco" onde podemos apreciar a súa incrible destreza na técnica do cristal pintado (considerado como o mellor do mundo) .
 
 
E se vos molou o fragmento podedes ver o documental íntegro nesta ligazón.

sábado, 3 de novembro de 2018

ROSALIA

Hola! Imagino que todos (o casi todos) conocéis a Rosalía. A mí, especialmente, es una artista que me encanta y últimamente su música es lo que más escucho. Bueno, pues escribía esto para dejaros aquí su último videoclip, "DI MI NOMBRE", porque además de que el tema me encanta, el clip es un plano secuencia que me parece brutal. Os voy a dejar además una entrevista sobre su nuevo álbum "EL MAL QUERER", y os recomiendo un montón que atendáis a su significado... Espero que os guste tanto como a mí <3

xoves, 25 de outubro de 2018

Tarkovski e a poesía visual

Adicado @s que foron a ver Cold War (nomeadamente a Teo, Nerea, Inés, que escribiron aquí sobre elo e ficaron abraiados pola beleza das súas imaxes)) e comprobedes cómo inflúen os grandes cinestas no cinema contemporáneo. Citamos de pasada en clase a fascinante capacidade do visionario cineasta ruso Andrei Tarkovsky para chegarnos ao corazón coa súa concepción poética do tempo,-incribel plano secuencia de "Sacrificio"-; un cine que no precisa das palabras, máis ben son imaxes non verbais de emocións. Traballar coas imaxes, é unha das principais tarefas do artista visual. Tarkovsky dixo: "un poeta é aquel que usa unha soa imaxe para expresar unha mensaxe universal". Nos seus sete filmes sempre deixa aberta a interpretación das súas imaxes para que os espectadores vivan por sí mesmos a revelación do significado, as veces mesmo a través da ambigüedade e sempre seguindo o instinto e non a lóxica. Exactamente ao contrario do cinema mainstrean ou dominante nas salas comerciais do planeta. Aquí tedes un video onde podedes ver moitas das súas marabillosas metáforas visuais. Copiade dos mestres¡¡¡¡. Ou poñede o seu nome en San Google para que vos percatedes de quén estamos a falar.

martes, 23 de outubro de 2018

Reseña de “Cold War”


Cold War podría ser considerada una obra de arte, te lleva por la Polonia de los años 50 a través de una historia de amor entre un compositor de una prestigiosa escuela y su alumna. 

La banda sonora es fantástica y un pilar en la película, donde se mezclan tanto temas de estilo clásico como piezas folclóricas. La misma música está interpretada por los actores lo cual nos hace casi partícipes de la acción, poniéndonos entre el público en sus espectáculos. 

La fotografía es magistral, con maravillosos planos secuencia que le dan mil vueltas a los nuestros. El blanco y negro te transporta allí mismo por lo que en toda la película puedes notar la intención comunicativa de el director.  

En resumen, es una película fantástica, que con cada plano te llega al alma. 

Bueno, dejando de lado la “crítica” seria de la película, he de decir que cada vez que había un plano secuencia sentíamos ganas de llorar. Eran tan bonitos, pero de verdad, tan bonitos, que  pensábamos “vaya, los nuestros van a ser una mierda”. 

Hay de decir, aparte, que la reina Princesa de Bulgaria aumentar el presupuesto para cine para ver si conseguimos sacar una película más o menos parecida a esta. 

Gracias por su atención, amén. 

-Teo, Nerea, Inés 

Aqui, unha crítica

sábado, 20 de outubro de 2018

Ataque Escampe en plano secuencia

Ataque Escampe e un grupo galego de musica "Indie" nacido xa no 2002, mais que ten moitos seguidores, moi especialmente polas súas letras cáusticas, literarias e moi retranqueiras que -polo menos a min- sempre me dan un puf na cabeza. E un dos clásicos grupos que tedes que escoitar varias veces as súas pezas para pillarlle o punto e logo quizais comecedes a querelos. Hai pouco que presentaron o seu novo videoclip ‘E eu que chorei con Ghost’, gravado nun único plano secuencia .  Aí vai... e,,,, buscade na rede as súas cancións que pagan a pena polo orixinais que son, eso que é tan dificil de acadar na arte..

venres, 19 de outubro de 2018

Ejemplos de Plano secuencia en vídeos musicales.

Me he encontrado a un grupo que hace muy originalmente sus vídeos y en algunos utilizan solo un plano secuencia para toda la canción. Aquí os dejo los links

Por cierto algunos son mas plano secuencia que otros pero bueno ya veréis vosotros las diferencias


                                                                                                                            -Oli

OK Go - I Won't Let You Down - Official Video

OK Go - The Writing's On the Wall - Official Video

OK Go – The One Moment – Official Video

Otro ejemplo más de plano secuencia

Todos estamos poniendo ejemplos de planos secuencia y yo no iba a ser menos. Pero yo traigo un pequeño cambio, es un videoclip hecho a partir de varios planos secuencia y un poquito de queja sobre la sociedad que eso siempre viene bien.



xoves, 18 de outubro de 2018

Plano secuencia e steadicam

Nestes días, estamos a comentar na clase o complicado que resultaba facer grandes planos secuencias nos tempos do cinema clásico (por iso son tan meritorios). En 1975, o operador de cámara Garret Brown, presentou un estabilizador de imaxe que recibiu o nome de Steadicam  A partir de entón foi mais doado realizar este tipo de planos. No 40 aniversario da invención realizouse este video-homenaxe ao artiluxio que abriu a porta a marabillosos planos secuencias do cinema contemporáneo  que podedes ver na presentación sobre o tema na pestaña "Materiais de clase". Lembrade que en Internet toparedes moitas ideas para construir estabilizadores caseiros.



The Art of Steadicam from Refocused Media on Vimeo.

martes, 16 de outubro de 2018

Lenguaje cinematográfico

Existe una vasta variedad de tipos de plano que, conociendo sus recursos expresivos pueden ser de gran ayuda a la hora de enfatizar el relato una historia visualmente. He aquí un vídeo explicativo que nos puede ayudar a diferenciarlos.

Polonia en Ferrol

Non acostumo a comentar filmes en carteleira agás en moi contadas ocasións. Nesta semana tedes no cinema Duplex de Ferrol una extraordinaria película, fermosa e marabillosa en todos os sentidos; aclamada unanimemente pola crítica mundial. Non podo menos que invitarvos expresamente a que a miredes, porque os bós filmes están moi pouco tempo en carteleira.  Titúlase Cold War e aquí tedes o seu trailer.

luns, 15 de outubro de 2018

O curre dun plano secuencia

Este vídeo visualiza bastante ben o traballo que hai tras dun plano secuencia. Ë da serie de Tv
"Kidding", protagonizada por "Jim" Carrey e dirixida por Michel Gondry


domingo, 14 de outubro de 2018

Un ejemplo curioso

Durante la madrugada de ayer, me encontraba viendo la temporada 8 de Rupaul Drag Race con tres de mis amigas, cuando nos percatamos que una escena de esta serie era, sorprendentemente, un plano de cámara en mano.Esta escena consiste en unas cuatro presonas realizando una coreografia y un lipsing mientras se mueven por entre bambalinas.
Aquí os dejo el clip, espero que os parezca interesante🤓

mércores, 10 de outubro de 2018

El cine búlgaro


La historia del cine en Bulgaria comienza a inicios del siglo XX, tras la proyección de los hermanos Lumiére en el Gran Café de París. Se popularizaron los teatros de proyección ambulantes y en 1908 la primera sala de cine abrió sus puertas. 

Las primeras películas trataban historias de la literatura popular y eran apoyadas por los intelectuales de la época Esta época, comprendida hasta la mitad de los años 30 vio surgir a pioneros del cine búlgaro como: Vassil Gendov, Boris Grejov, Alexander Vazov, Petar StoychevVassil Bakardjiev. De hecho, se le atribuye a Vassil Gendov la producción de la primera película de ficción "Bulgar es Galante", aunque por desgracia, se ha perdido. 

Poco después llegó la Segunda Guerra Mundial, cuando el país quedó bajo el dominio comunista. Las compañías fueron nacionalizadas para servir de trampolín a la nueva ideología del estado.  La industria del cine, a pesar de estar marcada por la fuerte restricción y censura de sus producciones, disfrutó de una sustancial inyección de dinero que permitió profesionalizar  a sus miembros en poco tiempo. Hasta el 1990, el tema principal es el desplazamiento del campo a las ciudades y el existencialismo. 

No fue hasta 1991 cuando se empezaron a dar cambios importantes. Nuevas empresas como Boyana (películas), Vreme (documentales), y Sofia (animación) comenzaron a producir de manera independiente tratando de mantener la industria a flote. A pesar de la difícil situación, los primeros filmes independientes vieron la luz en 1992 con proyectos como Balas del Paraíso (Kurshum za raya) de Sergei Komitski, y El Colegio (Kolezhat) de Ralitsa Dimitrova.

Durante la década de los noventa, directores como Ilian Simeonov, Hristian Notchev (La Frontera, 1994) y el veterano Georgi Dyulgerov  (Chernata Lyastovitsa, 1997) tuvieron como argumento principal en sus películas las agudas críticas al fracasado régimen comunista y su modo de vida. Estas cintas fueron duramente criticadas por la prensa especializada por su “insuficiencia actoral”.

Sin embargo mejores producciones llegaron en los diez años siguientes con directores como Iván Pavlov con Starting from Scratch (Vsichko ot nula, 1996), Stanimir Trifonov con Batalla de Lobos (Hayka za valtsi, 2000), Iglika Triffonova con Carta a América (Pismo do America, 2000.), e Iván Nichev -quizá el director referente y  más prolífico del país desde la década de los 70-  con Después del Fin del Mundo (Sled kraya na sveta, 1998).


          Carta a América, Iglika Triffonova:




Por la misma época varias producciones búlgaras empezaron a ganar premios en festivales como el Gran Premio de Sarajevo en 2004 para Zornitza Sophia con Mila de Marte (Mila ot Mars, 2004), y en 2005 la joven actriz Vessela Kazakova, recibió el Premio a Mejor Actriz en  Moscú por  Ojos Robados(Otkradnati ochi, 2004) una película de Radoslav Spasov que también ganó un Oso de Oro en la edición 2006 del Festival Internacional de Cine de Berlín.

Mila ot Mars, Zornitza Sophia:


Recientemente, las condiciones económicas han puesto en riesgo la producción de cine en el país. Tras la crisis económica del 2010, el gobierno central anunció un recorte en el apoyo al cine al establecer el apoyo a solamente siete largometrajes por año.

martes, 9 de outubro de 2018

luns, 1 de outubro de 2018

Benvid@s á " AtopArte"

Ola a tod@s, ao fin estreamos o blog de "AtopArte". Despois de darlle moitas voltas, non está mal o nome que escollemos. Aporta información sobre o que calquera lector ou lectora debería topar aquí: a participación libre e creativa dun fato de mozas e mozos que utilizan a imaxe audiovisual como xeito de expresión artística. Estades tod@s invitad@s a participar non só coa creación de contidos, senón tamén en mellorar a aparencia, engadir algún logo ou deseño orixinal, facer comentarios e recomendar filmes, vídeos, libros, cómics, poesía ou música, o que queirades. Podedes modificar o deseño, engadir seccións e novos apartados..etc... Calquera cousa que se vos ocurra. Estaría moi ben que este blog fose un expoñente do que anda polos miolos dun grupo de artistas emerxentes que viven en Ferrolterra. Eu tamén prometo participar en pé de igualdade, coas miñas opinión e aportacións que agardo sexan de utilidade. Unha aperta agarimosa para tod@s.