xoves, 25 de outubro de 2018

Tarkovski e a poesía visual

Adicado @s que foron a ver Cold War (nomeadamente a Teo, Nerea, Inés, que escribiron aquí sobre elo e ficaron abraiados pola beleza das súas imaxes)) e comprobedes cómo inflúen os grandes cinestas no cinema contemporáneo. Citamos de pasada en clase a fascinante capacidade do visionario cineasta ruso Andrei Tarkovsky para chegarnos ao corazón coa súa concepción poética do tempo,-incribel plano secuencia de "Sacrificio"-; un cine que no precisa das palabras, máis ben son imaxes non verbais de emocións. Traballar coas imaxes, é unha das principais tarefas do artista visual. Tarkovsky dixo: "un poeta é aquel que usa unha soa imaxe para expresar unha mensaxe universal". Nos seus sete filmes sempre deixa aberta a interpretación das súas imaxes para que os espectadores vivan por sí mesmos a revelación do significado, as veces mesmo a través da ambigüedade e sempre seguindo o instinto e non a lóxica. Exactamente ao contrario do cinema mainstrean ou dominante nas salas comerciais do planeta. Aquí tedes un video onde podedes ver moitas das súas marabillosas metáforas visuais. Copiade dos mestres¡¡¡¡. Ou poñede o seu nome en San Google para que vos percatedes de quén estamos a falar.

martes, 23 de outubro de 2018

Reseña de “Cold War”


Cold War podría ser considerada una obra de arte, te lleva por la Polonia de los años 50 a través de una historia de amor entre un compositor de una prestigiosa escuela y su alumna. 

La banda sonora es fantástica y un pilar en la película, donde se mezclan tanto temas de estilo clásico como piezas folclóricas. La misma música está interpretada por los actores lo cual nos hace casi partícipes de la acción, poniéndonos entre el público en sus espectáculos. 

La fotografía es magistral, con maravillosos planos secuencia que le dan mil vueltas a los nuestros. El blanco y negro te transporta allí mismo por lo que en toda la película puedes notar la intención comunicativa de el director.  

En resumen, es una película fantástica, que con cada plano te llega al alma. 

Bueno, dejando de lado la “crítica” seria de la película, he de decir que cada vez que había un plano secuencia sentíamos ganas de llorar. Eran tan bonitos, pero de verdad, tan bonitos, que  pensábamos “vaya, los nuestros van a ser una mierda”. 

Hay de decir, aparte, que la reina Princesa de Bulgaria aumentar el presupuesto para cine para ver si conseguimos sacar una película más o menos parecida a esta. 

Gracias por su atención, amén. 

-Teo, Nerea, Inés 

Aqui, unha crítica

sábado, 20 de outubro de 2018

Ataque Escampe en plano secuencia

Ataque Escampe e un grupo galego de musica "Indie" nacido xa no 2002, mais que ten moitos seguidores, moi especialmente polas súas letras cáusticas, literarias e moi retranqueiras que -polo menos a min- sempre me dan un puf na cabeza. E un dos clásicos grupos que tedes que escoitar varias veces as súas pezas para pillarlle o punto e logo quizais comecedes a querelos. Hai pouco que presentaron o seu novo videoclip ‘E eu que chorei con Ghost’, gravado nun único plano secuencia .  Aí vai... e,,,, buscade na rede as súas cancións que pagan a pena polo orixinais que son, eso que é tan dificil de acadar na arte..

venres, 19 de outubro de 2018

Ejemplos de Plano secuencia en vídeos musicales.

Me he encontrado a un grupo que hace muy originalmente sus vídeos y en algunos utilizan solo un plano secuencia para toda la canción. Aquí os dejo los links

Por cierto algunos son mas plano secuencia que otros pero bueno ya veréis vosotros las diferencias


                                                                                                                            -Oli

OK Go - I Won't Let You Down - Official Video

OK Go - The Writing's On the Wall - Official Video

OK Go – The One Moment – Official Video

Otro ejemplo más de plano secuencia

Todos estamos poniendo ejemplos de planos secuencia y yo no iba a ser menos. Pero yo traigo un pequeño cambio, es un videoclip hecho a partir de varios planos secuencia y un poquito de queja sobre la sociedad que eso siempre viene bien.



xoves, 18 de outubro de 2018

Plano secuencia e steadicam

Nestes días, estamos a comentar na clase o complicado que resultaba facer grandes planos secuencias nos tempos do cinema clásico (por iso son tan meritorios). En 1975, o operador de cámara Garret Brown, presentou un estabilizador de imaxe que recibiu o nome de Steadicam  A partir de entón foi mais doado realizar este tipo de planos. No 40 aniversario da invención realizouse este video-homenaxe ao artiluxio que abriu a porta a marabillosos planos secuencias do cinema contemporáneo  que podedes ver na presentación sobre o tema na pestaña "Materiais de clase". Lembrade que en Internet toparedes moitas ideas para construir estabilizadores caseiros.



The Art of Steadicam from Refocused Media on Vimeo.

martes, 16 de outubro de 2018

Lenguaje cinematográfico

Existe una vasta variedad de tipos de plano que, conociendo sus recursos expresivos pueden ser de gran ayuda a la hora de enfatizar el relato una historia visualmente. He aquí un vídeo explicativo que nos puede ayudar a diferenciarlos.

Polonia en Ferrol

Non acostumo a comentar filmes en carteleira agás en moi contadas ocasións. Nesta semana tedes no cinema Duplex de Ferrol una extraordinaria película, fermosa e marabillosa en todos os sentidos; aclamada unanimemente pola crítica mundial. Non podo menos que invitarvos expresamente a que a miredes, porque os bós filmes están moi pouco tempo en carteleira.  Titúlase Cold War e aquí tedes o seu trailer.

luns, 15 de outubro de 2018

O curre dun plano secuencia

Este vídeo visualiza bastante ben o traballo que hai tras dun plano secuencia. Ë da serie de Tv
"Kidding", protagonizada por "Jim" Carrey e dirixida por Michel Gondry


domingo, 14 de outubro de 2018

Un ejemplo curioso

Durante la madrugada de ayer, me encontraba viendo la temporada 8 de Rupaul Drag Race con tres de mis amigas, cuando nos percatamos que una escena de esta serie era, sorprendentemente, un plano de cámara en mano.Esta escena consiste en unas cuatro presonas realizando una coreografia y un lipsing mientras se mueven por entre bambalinas.
Aquí os dejo el clip, espero que os parezca interesante🤓

mércores, 10 de outubro de 2018

El cine búlgaro


La historia del cine en Bulgaria comienza a inicios del siglo XX, tras la proyección de los hermanos Lumiére en el Gran Café de París. Se popularizaron los teatros de proyección ambulantes y en 1908 la primera sala de cine abrió sus puertas. 

Las primeras películas trataban historias de la literatura popular y eran apoyadas por los intelectuales de la época Esta época, comprendida hasta la mitad de los años 30 vio surgir a pioneros del cine búlgaro como: Vassil Gendov, Boris Grejov, Alexander Vazov, Petar StoychevVassil Bakardjiev. De hecho, se le atribuye a Vassil Gendov la producción de la primera película de ficción "Bulgar es Galante", aunque por desgracia, se ha perdido. 

Poco después llegó la Segunda Guerra Mundial, cuando el país quedó bajo el dominio comunista. Las compañías fueron nacionalizadas para servir de trampolín a la nueva ideología del estado.  La industria del cine, a pesar de estar marcada por la fuerte restricción y censura de sus producciones, disfrutó de una sustancial inyección de dinero que permitió profesionalizar  a sus miembros en poco tiempo. Hasta el 1990, el tema principal es el desplazamiento del campo a las ciudades y el existencialismo. 

No fue hasta 1991 cuando se empezaron a dar cambios importantes. Nuevas empresas como Boyana (películas), Vreme (documentales), y Sofia (animación) comenzaron a producir de manera independiente tratando de mantener la industria a flote. A pesar de la difícil situación, los primeros filmes independientes vieron la luz en 1992 con proyectos como Balas del Paraíso (Kurshum za raya) de Sergei Komitski, y El Colegio (Kolezhat) de Ralitsa Dimitrova.

Durante la década de los noventa, directores como Ilian Simeonov, Hristian Notchev (La Frontera, 1994) y el veterano Georgi Dyulgerov  (Chernata Lyastovitsa, 1997) tuvieron como argumento principal en sus películas las agudas críticas al fracasado régimen comunista y su modo de vida. Estas cintas fueron duramente criticadas por la prensa especializada por su “insuficiencia actoral”.

Sin embargo mejores producciones llegaron en los diez años siguientes con directores como Iván Pavlov con Starting from Scratch (Vsichko ot nula, 1996), Stanimir Trifonov con Batalla de Lobos (Hayka za valtsi, 2000), Iglika Triffonova con Carta a América (Pismo do America, 2000.), e Iván Nichev -quizá el director referente y  más prolífico del país desde la década de los 70-  con Después del Fin del Mundo (Sled kraya na sveta, 1998).


          Carta a América, Iglika Triffonova:




Por la misma época varias producciones búlgaras empezaron a ganar premios en festivales como el Gran Premio de Sarajevo en 2004 para Zornitza Sophia con Mila de Marte (Mila ot Mars, 2004), y en 2005 la joven actriz Vessela Kazakova, recibió el Premio a Mejor Actriz en  Moscú por  Ojos Robados(Otkradnati ochi, 2004) una película de Radoslav Spasov que también ganó un Oso de Oro en la edición 2006 del Festival Internacional de Cine de Berlín.

Mila ot Mars, Zornitza Sophia:


Recientemente, las condiciones económicas han puesto en riesgo la producción de cine en el país. Tras la crisis económica del 2010, el gobierno central anunció un recorte en el apoyo al cine al establecer el apoyo a solamente siete largometrajes por año.

martes, 9 de outubro de 2018

luns, 1 de outubro de 2018

Benvid@s á " AtopArte"

Ola a tod@s, ao fin estreamos o blog de "AtopArte". Despois de darlle moitas voltas, non está mal o nome que escollemos. Aporta información sobre o que calquera lector ou lectora debería topar aquí: a participación libre e creativa dun fato de mozas e mozos que utilizan a imaxe audiovisual como xeito de expresión artística. Estades tod@s invitad@s a participar non só coa creación de contidos, senón tamén en mellorar a aparencia, engadir algún logo ou deseño orixinal, facer comentarios e recomendar filmes, vídeos, libros, cómics, poesía ou música, o que queirades. Podedes modificar o deseño, engadir seccións e novos apartados..etc... Calquera cousa que se vos ocurra. Estaría moi ben que este blog fose un expoñente do que anda polos miolos dun grupo de artistas emerxentes que viven en Ferrolterra. Eu tamén prometo participar en pé de igualdade, coas miñas opinión e aportacións que agardo sexan de utilidade. Unha aperta agarimosa para tod@s.