ABAU. CULTURA AUDIOVISUAL 2.
Como se contempla no artigo 10.2 da Orde do 24 de
marzo de 2011, a proba avaliará os coñecementos e a capacidade de razoamento do
alumnado en torno á Cultura Audiovisual, polo que se estrutura en dous bloques
de preguntas abertas:
a) Un exercicio no que o alumnado deberá demostrar a súa capacidade interpretativa e crítica, de expresión e síntese, así como a asimilación teórico-práctica de conceptos básicos da materia.Deberé escoller entre A e B.
a) Un exercicio no que o alumnado deberá demostrar a súa capacidade interpretativa e crítica, de expresión e síntese, así como a asimilación teórico-práctica de conceptos básicos da materia.Deberé escoller entre A e B.
Na “Opción A” da
proba proporase un exercicio de interpretación de imaxe (denotativa e
connotativa).
Na “Opción B” pedirase a explicación dun tema (a imaxe só será un apoio visual para que o alumnado identifique o tema entre todos os contidos da materia). Esta parte da proba valorarase cun máximo de 6 puntos
b) Preguntas de resposta breve (non máis de 5-10 liñas), de diferente complexidade, sobre todos os contidos do temario. Esta parte da proba valorarase cun máximo de 4 puntos.Tamén de acordo co establecido na mencionada Orde do 24 de marzo de 2011, no seu artigo 11.1, considerarase superada a materia cando se obteña unha cualificación igual ou superior a 5 puntos.
Na “Opción B” pedirase a explicación dun tema (a imaxe só será un apoio visual para que o alumnado identifique o tema entre todos os contidos da materia). Esta parte da proba valorarase cun máximo de 6 puntos
b) Preguntas de resposta breve (non máis de 5-10 liñas), de diferente complexidade, sobre todos os contidos do temario. Esta parte da proba valorarase cun máximo de 4 puntos.Tamén de acordo co establecido na mencionada Orde do 24 de marzo de 2011, no seu artigo 11.1, considerarase superada a materia cando se obteña unha cualificación igual ou superior a 5 puntos.
TEMA 1: INTEGRACIÓN DE SON E IMAXE NA CREACIÓN DE
AUDIOVISUAIS E NOVOS MEDIOS
Básicamente son contidos explicados en clase na presentación e
práctica do "Espacio sonoro" (Tema 4); e "De Welles a Sokurov” (Tema 2).
Preguntas posibeis:
CARACTERÍSTICAS TÉCNICAS DO SON
O son é calquera fenómeno que involucra a propagación en forma de ondas elásticas (sexan audibels ou
non), xeralmente a través dun fluido (ou
outro medio elástico) que esté xerando o
movemento vibratorio dun corpo. .(lonxitude e frecuencia de onda,
timbre,ect)
DEFINE: INTENSIDADE, TON E TIMBRE - INTENSIDADE: enerxía que contén o son.
Determinada pola amplitude da onda, tradúcese no volume co que o escoitamos e
mídese en decibelios (dB) - TON: é a frecuencia da onda e grazas a
él distínguese entre sons graves e agudos. Os primeiros son as frecuencias
baixas e os agudos, as altas. Mídese en ciclos/seg
ou hercios (Hz) e o oído humano pode percibir entre 16 Hz e 20.000 Hz. - TIMBRE: son as frecuencias secundarias.
Na vida cotiá non existe ningún son puro, de xeito quea onda principal ven
acompañada doutras frecuencias secundarias que son múltiplos da principal e
chámanse armónicas. Por iso distínguese unha mesma nota (mesma frecuencia)
emitida por distintos instrumentos. O número en intensidade dos seus harmónicos
os diferencia.
FUNCIÓNS EXPRESIVAS DO SON.
Crea espazos ou tempos, Aporta continuidade ao relato, Modifica
e potenca o sentido da imaxe ,
Dalle ritmo narrativo as imaxes
EFECTOS NARRATIVOS DO SON O son e a imaxe
colaboran no plano narrativo de tres maneiras: -Por CONTRASTE: cando vemos e ouvimos cousas que se contrapoñen. -Por SUPERPOSICIÓN: o referente visual
coincide co que escoitamos, “vemos o que ouvimos”. -DE MANEIRA PASIVA: aparentemente o son é anódino ou non ten nada
que ver coa imaxe, aínda que tamén pode ser en realidade unha forma máis sutil
de contraste. Débese ter en conta tamén a dimensión espacial do son. O SON DIEXÉTICO, producido por algún
elemento presente na escena ou unha música que intervén como elemento
dramático; ou o SON NON DIEXÉTICO
que procederá dunha fonte externa ao espazo da narración (por exemplo, unha
música engadida á acción para realzala ou a voz en off dun narrador
TIPOS ESENCIAIS DE MICROFONÍA. Dinámicos
(voces e sons potentes) e de condensación (máis naturais). BIDIRECCIONAIS.
OMNIDIRECCIONAIS, UNIDIRECCIONAIS E CARDOIDES
O MICRÓFONO
Un micrófono é un trasdutor acústico-eléctrico, é dicir, uN DISPOSITIVO QUE TRANSFORMA UNHA ENERXÍA
MECÁNICA (ACÚSTICA) EN ELÉCTRICA mediante un dobre proceso: primeiro,
converte as variacións de presión da onda sonora en oscilacións mecánicas para
despois converter esas oscilacións en variacións de tensión ou corrente
eléctrica. A tensión da enerxía eléctrica xerada é proporcional á presión
exercida pola enerxía acústica. Poden darse por válidas tamén as respostas que
inclúan a clasificación dos micrófonos (de presión, de gradiente de presión,
mecánico-eléctricos –dinámicos ou de condensador–, bidireccionais,
unidireccionais, inarámicos…); e aquelas que se refiran ao concepto do diagrama
polar do micrófono como elemento que reflicte a sensibilidade con que é capaz
de captar un son segundo o ángulo. Os diagramas polares pódense dividir
basicamente en tres: omnidireccional, bidireccional e unidireccional (estes, ao
mesmo tempo, divídense en cardioides, supercadioides e hipercardioides)
DEFINE: MICRÓFONO INARÁMICO
Un micrófono inarámico consta dun micrófono normal, un transmisor de
frecuencia modulada, unha antena e un receptor. A enerxía que se precisa para o
funcionamento deste micrófono e do emisor xéraa unha pila. Cando se emprega
mais dun micrófono inarámico á vez, cada transmisor debe empregar unha
frecuencia distinta e a separación de canles debe ser suficiente para que non
haxa interferencias.
A GRAVACIÓN E DIFUSIÓN MUSICAL: DIFERENCIA AS
CARACTERÍSTICAS TÉCNICAS DOS DIFERENTES SISTEMAS
É a evolución da tecnoloxía da gravación e difusión do son: monofónicos,
estereofónicos, dolby surround, 5.1, mp3)
RELACIÓN ENTRE IMAXE E SON:
As relacións entre imaxes e son establécense a través dos diálogos,
silencio,voz en off, efectos especiais e música
ANALIZA O VALOR FUNCIONAL, EXPRESIVO E
COMUNICATIVO DOS RECURSOS SONOROS
Moitos opinan que, dun ou doutro xeito, o son acompaña ou enriquece a
imaxe, partindo dun concepto de estudo afastado de ambas as canles de
información. A linguaxe audiovisual recibe este nome porque ambas as
compoñentes traballan ao unísono para levar a sensación, a información e
mesmo o pracer ao receptor que o recibe por esa dobre canle: o oído e os
ollos. A súa riqueza, a súa maxia, reside nesa dualidade. A importancia do
son como elemento narrativo é fundamental e non só como complemento da
imaxe. Hai 3 liñas expresivas concretas: ‐Comunica sensacións e universos espaciais creando perspectivas.
‐Crea e comunica a
continuidade do relato. ‐Matiza, intensificando
ou suavizando, o efecto narrativo da imaxe
Tamén poden
considerarse funcións expresivas do son: . Aumentar
a sensación de realidade dunha imaxe -
Transmitir información - Axudar a crear ambientes
FUNCIÓNS DA BANDA SONORA.
“Desde un punto de vista musical, enténdese como banda sonora aquela
música tanto vogal como instrumental composta expresamente para
unha película, cumprindo coa función de potenciar aquelas emocións que
as imaxes por si soas non son capaces de expresar. Cando a banda sonora é
creada expresamente para unha obra determinada e non emprega música
preexistente recibe a denominación de Banda sonora orixinal, abreviado
como BSO (en inglés OST, Original Soundtrack)”.Funcións: FIGURATIVO,
SEMÁNTICO, EVOCADOR. LEIV MOTIV
ENNIO MORRICONE: "Hasta que llegó su hora”. Filmografía
de 500 films. Un dos compositores máis
versátiles da historia do cine dende os 70. Referente da BSO do
western. Morricone segundo alberto e miguel
HOWARD SHORE: “El señor de los anillos” sinfónico refleja las zonas
oscuras del ser humano moderno leitmotiv no cine épico. Shore segundo Teo. Segundo Alex
hANS ZIMMER: Gladiator pioneiro
na integración de música electrónica, sintetizadores e orquestas tradicionais. Zimmer segundo Maria Dopico, Sara Pazos y Fernando González
BERNARD HERRMANN: “Con la muerte en los talones”clásico da
musica dramática (terror e intriga,) nomeadamente nos filmes de Alfred
Hitchcock Presentación
LEONARD BERNSTEIN: West Side Story . Musicais
de Browday So compuxo un filme. West side history segundo Miriam
PULP FICTION:
lista de cancións e músicas prexistentes Pulp fiction segundo Carmen. Segundo Cancelo e David
A BANDA SONORA NO CINE ESPAÑOL.
OS FITOS HISTÓRICOS DA TRANSFORMACIÓN NAS
LINGUAXES E MEDIOS TÉCNICOS NO PASO DO CINE MUDO AO CINE SONORO.
Dende o acompañamento musical ou o explicador en directo do cine
primitivo. Sistemas de discos. Vitaphone. Phonofilm. Desincronización.
Integración no fotograma. Warner Bross. El cantor de jazz. 1927,
primeiro filme sonoro. A chegada do son afectou ao avanzado desenvolvemento das
linguaxes audiovisuais do cinema mudo,
paralizando as invencións das vangardas. A CÁMARA INMOBILÍZASE . Moitos films
son como teatro filmado e as primeiras
películas sonoras sempre utillizaban a música
en forma de obertura ou mediante cancións saíndo de lugares verosímiles (radios, orquestas,
etc.). Emerxencia dun novo xenero de Hollywood: O MUSICAL Cantando baixo a chuvia. Linguaxe
audiovisual teatral.e auxe do musical. Golpe ás vangardas dos 20-30. METÁFORAS
SONORAS (Lang, Hitchcock ..
etc
SLAPSTICK .EXPLICA
AS CARACTERÍSTICAS PRINCIPAIS DA NARRATIVA VISUAL DO CINE MUDO.
Traducido do inglés como "bufonada" ou
"pallasada", ou "golpe e trompazo". É un subxénero da
comedia que se caracteriza por presentar accións esaxeradas de violencia
física que non derivan en consecuencias reais de dor. O slapstick é
unha forma buliciosa de comedia que basea o seu atractivo na dor, a farsa,
os golpes e as bromas prácticas do humor cru para crear un efecto cómico
no espectador, excedendo os límites do sentido común. O humor slapstick é
un enfoque da comedia que recorre a bromas esaxeradas de humor físico para
definir unha produción dramática que contén un argumento sinxelo.
Convértese nun dos primeiros enfoques do cinema e a animación, o cal
florecería entre os anos 1900 a 1940. O slapstick convértese nun elemento
clave do humor estadounidense, estilo de humor cru que marcou a produción
fílmica e televisiva durante a primeira metade do século XX. Este xénero
da comedia é tamén unha forma usual de gag cómico que resulta nunha
imposibilidade física ou ocorrencias inesperadas que transmiten un chiste
práctico a través da utilización de secuencias visuais, normalmente
converténdose en bromas prácticas clásicas que representan unha referencia
recorrente na produción dramática, fílmica ou televisiva (exemplo: lanzar
un pastel á cara ou un personaxe golpeado cunha
tixola).Max Sennet, Max
Linder e Charlie Chaplin
COMENTA AS DIFERENZAS NARRATIVAS ENTRE A COMEDIA
DE CHISTE VISUAL E SONORO.
.Buster Keaton y Harold LLoyd son los principales representantes de la
comedia visual que transmite su humor a través de imágenes, Con la
llegada del cine sonoro, la pantomima y Slapstick dejan paso al diálogo, que es
en lo que se basa la comedia sonora, lo que permite ahondar en la construcción
psicológica de los personajes. Aunque los gags visuales seguirán siendo
importantes, el sonido permite historias más complejas y largas, favoreciendo
la aparición de una nueva fórmula narrativa donde se tendrán en cuenta, los
equívocos, los dobles sentidos metáforas
sonoras o la elipsis.
COMEDIA DIALOGADA.
Coa chegada do cinema sonoro (1927), a pantomima e o Slapstick deixan paso ao diálogo, que é
no que se basea a comedia sonora, o que
permite afondar na construcción psicolóxica dos persoaxes. Ainda que os gags visuais seguirán a ser importantes, o
son permitirá historias máis complexas e
longas, favorecendo a aparición de novas fórmulas narrativas (COMEDIA DIALOGADA) onde se erán en
conta, os equívocos, os dobles sentidos, metáforas sonoras ou a elipse. (Irmans
Marx, Abot e Costelo ou Woody Allen).. El sonido
permite historias más complejas y largas, favoreciendo la aparición de una
nueva fórmula narrativa donde se tendrán en cuenta, los equívocos,
los dobles sentidos , metáforas sonoras o
la elipsis
WODDY ALLEN
Representante da comedia dialogada. Temas recurrentes: Dios, sexo, la
comida, muerte, los judíos,...Tramas hilarantes con personajes
cotidianos..Profusión de slapsticks. Diálogos divertidos tendentes al absurdo y
lo anarquico como los Hermanos Max. Influencias de Fellini y Bergman y. el sicoanalisis.
(Annie Hall, Manhathan, e “Medianoche en París”)
A definición procedente de la forma musical del coro. La tensión narrativa se divide en VARIOS PERSONAJES haciendo que normalmente no haya un protagonista
único en la obra. Los diálogos de una película coral reflejan el ambiente de la
película PERO NO AVANZAN LA ACCIÓN PUESTO QUE APENAS POSEE ARGUMENTO, haciendo
que no se puede profundizar en los personajes y también el revestir de azar el
resultado del cruce de los personajes. Vidas cruzadas Pulp Fiction,Babel, Placido (Berlanga) USO
MASIVO DEL PLANO SECUENCIA.
Paradigma da comedia coral española: la “fauna” de personajes que
pertenecen o a una clase muy humilde o se mueven en ambientes selectos, que nos
sirven de “cronistas” de la evolución-involución de nuestro país y de su
sociedad. con larguísimos planos secuencia de más de siete minutos, como el de
“Nacional III“, todo dentro de un toque “fallero” y “castizo”.Fue un defensor
de la libertad de acción y pensamiento del individuo y del prohibido prohibir
Influencias del neorrealismo, la picaresca, el sainete español,Los
jueves, milagro“, “La escopeta nacional”“El verdugo“.Todos a la cárcel“
TEMA 2.-CARACTERÍSTICAS DA PRODUCIÓN AUDIOVISUAL
E MULTIMEDIA EN DIFERENTES MEDIOS
Básicamente son contidos explicados en clase na presentación e
práctica "De griffith a Spierlberg" (Tema 3) e no arquivos
descargabeis 3.1 e 3.2.. Descarga aquí. "Buscando una
historia desesperadamente" e "Escribid,
escribid malditos"
Preguntas posibeis:
ORGANIGRAMAS E FUNCIÓNS PROFESIONAIS NA PRODUCIÓN
DE PRODUTOS AUDIOVISUAIS.
Calquera dos organigramas tradicionais da producción industrial do
cinema : Equipo de Producción, Equipo
de guión, Equipo de dirección, equipo de
fotografía, equipo de son , Equipo de arte e equipo de posproducción (ver presentación 3)
O mesmo que na pregunta anterior. O cinema como traballo en equipo .Os
equipos de producción do cinema. Equipos: Producción, guión, dirección,
fotografía, sonido, Arte e posproducción
PROCESO DE PRODUCIÓN AUDIOVISUAL
As fases de producción dun film: Desarrollo/Guion---preproducción----.
rodaxe.--- montaxe/posprodución ----e comercialización)
DESCRIBE A POSPRODUCCIÓN.
Procesos de posproducción tras da grabación/rodaxe: Capturas e
volcados----Clasificacion/Importación/Cambio de formatos----. edición,/montaxe
lineal/non lineal------ sonorización,--- efectos-, créditos-- exportación da
edición
EFECTOS NA HISTORIA DO CINE E A TELEVISIÓN
Procura do efecto de realidade. do cinema industrial ou do
MRI: EFECTOS VISUAIS CLÁSICOS: Aceleracíon do
tempo/cámara lenta. Efectos atmosféricos (choiva, neboa,etc), pintura sobre
cristal, maquetas, transparencias, noite americana, dobre exposición, EFECTOS
DIXITAIS: cromakey e edición dixital (morphing, cgi, rotoscopia,
escenografía virtual)
PRODUCIÓN E EDICIÓN MULTIMEDIA
Resumir as
seguintes ideas: existen dous grandes grupos de programas pensados para
integrar imaxe e son: a) PROGRAMAS DE
EDICIÓN DE VÍDEO b) PROGRAMAS PARA A REALIZACIÓN DE PRESENTACIÓNS Avid,
Adobe Premiere, Final Cut ou Sony Vegas Pro son os mais empregados no âmbito
profesional ou semiprofesional, mentras que Windows Movie Maker, iMovie,
Pinnacle Studio ou Nero empréganse na edición amateur, ainda que poden ser
igualmente válidos para familiarizarse coa edición multimedia. Poden darse por
válidas tamén as respostas que inclúan conceptos sobre a montaxe como a
captura/volcado, importación, proxecto, bins, master clip ou clip; así como
aquelas que falen das liñas de tempo, a organización do material, a
randerización, os keyframes ou as exportacións dos produtos finais.
TEMA 3: OS MEDIOS DE COMUNICACIÓN AUDIOVISUAL. Radio e TV
Básicamente son contidos explicados na presentación “Radio e TV” (Tema 7) e "De griffith a Spierlberg" (Tema 3)
Preguntas posibeis:
LINGUAXE
DA TELEVISIÓN.
CARACTERÍSTICAS
TÉCNICAS E EXPRESIVAS: Fragmentado, sin cierre, búsqueda de espectacularidad, incita al
consumo, banaliza los contenidos, es un medio caliente. TECNICAS.
realización multicámara, concepto de continuidad O modelo de referencia dun
medio de comunicación masivo como a Tv é o MODO DE REPRESENTACION INSTITUCIONAL
do cinema co obxecto de que os contidos
dos programas ofrezcan coherencia
interna, causalidade lineal, realismo psicolóxico e continuidade espacial
e temporal. físicos ou aspectos formais que afectan a percepción
puramente visual): continuidade temática
e a continuidade formal
FITOS
DA TELEVISIÓN NA LINGUAXE AUDIOVISUAL
Algunhas das innovacións aludidas
no tema “Radio e TV (tema 7). DIAPOS
REALIZADORES TV
Gustavo Pérez Puig (12 hombres sin piedad) , J, Antonio
Mercero (La cabina, farmacia de guardia, Verano azul), Pilar
Miró, (Bodas reales), Valerio Lazarov (Galas y musicales
.zoom) e Narciso Ibáñez Serrador (cuentios para no dormir, 123)
DEFINE: QUE É UN CONTROL DE REALIZACIÓN
Resumir as seguintes ideas: O control de realización é o “cerebro” do
estudo. Nel tómanse as decisións que atinxen ao tratamento técnico do sinal de
vídeo e de audio, a elaboración narrativa e a súa posta en antena ou grabación.
Isto propicia que cada unha das áreas básicas do traballo teña, á súa vez, un
control específico onde desenvolver o seu cometido: control de imaxe,
iluminación e son e mesmo salas de vídeo. No control de realización propiamente
dito atópase un panel vertical con monitores e cada un deles amosa unha das
fontes de imaxe que confluirán na mesa de mesturas para ser sincronizadas:
cámaras, magnetoscopios de reprodución e gravación (players e recorders),
sinais externas, xeradores de efectos, autocúe (prompter), titulador, segumento
de continuidade propia e allea, etc. Diante do panel de monitores de imaxe e a
unha distancia axeitada para a súa óptima contemplación temos a mesa de
mesturas. A súa configuración variará según a dotación, desde un simple
conmutador de sinais ata unha potente mesa de control que puidera estar
configurada así: no centro estaria o posto do realizador, coa intercomunicación
(micrófonos, altavoces e panel selector) e monitores de ordenador para seguir
minutados ou guións. A un dos seus lados atópase a mesa de mezclas ou
mezclador, na que se sincronizan e seleccionan os sinais de imaxe que entran e
saen do control. Tamén se atopa aqui o xenerador de efectos dixitais,
titulador, libraria de imaxes, controis remotos de magnetoscopios, câmaras,
control de autocue (prompter) e monitores de escoita. Poden darse por válidas
tamén as respostas que inclúan conceptos sobre a realización dun programa de
televisión, os medios técnicos que se empregan ou os equipos humanos que
interveñen.
DEFINE: QUE É UN PLATÓ DE TELEVISIÓN
O plató de televisión é o espazo físico onde se sitúa o decorado no
que ten lugar “o que ve o espectador”. O seu tamaño vai desde os máis pequenos
que miden entre 50 e 100 metros cadrados, dotados con 2 ou 3 cámaras, e os de
gran tamaño, por enriba dos 1.500‐2.000 metros
cadrados, empregados nos grandes programas espectaculares ou naqueles onde se
empregan decorados de gran tamaño. A dotación técnica do plató,
independentemente do programa que se vaia realizar, adoita constar dos
seguintes elementos: cámaras, monitores, telepromter ou autocue, iluminación e
son. No plató execútanse as ordes que proceden do control de realización”.
Poden darse por válidas tamén as respostas que inclúan conceptos sobre a
realización dun programa de televisión, os medios técnicos que se empregan ou
os equipos humanos que interveñen
‘Género’ viene del griego y significa origen. Por lo tanto, el género
se presentaría con un espectro amplio y abstracto, y los formatos como la idea
ya preconcebida de un programa, Un formato es el concepto o idea de un programa
que tiene una combinación única de elementos (escenografía, reglas, dinámica,
temática, conductores,… que lo hace único y lo diferencia claramente de los
demás. También debe poder adaptarse y aplicarse a distintos territorios y
culturas sin perder su esencia y su fin. Los géneros televisivos los podríamos
agrupar en una misma categoría pero diferenciarlos por formatos. Informativos,
Variedades, ficcion, Musicales, deportivos, Divulgativos, documentales,
Educativos, culturales, publicidad, religiosos...
CITA OS PRINCIPAIS XÉNEROS TELEVISIVOS
A clasificación por xéneros dos programas de televisión atende ao
contido temático e ao público ao que se dirixe. Poden darse por válidas as
respostas que inclúan algunhas das principais categorías dos xéneros
televisivos: informativos (diarios e non diarios, avances, reportaxes,
coloquios, debates, magazines...), ficción (dramática, cómica, longametraxes,
curtametraxes, telefilmes...), variedades (concursos, talk-shows, espectáculos,
humor, late-night), musicais, deportivos (retransmisións, magazines),
divulgativos e documentais, educativos e culturais, relixiosos e
publicidade.
TIPOLOXÍAS DE
PROGRAMAS PARA TELEVISIÓN
FICCION Telefilme, Telenovela, Miniseries, Serie de TV. (Autoconclusivo.
50’), Serie de TV. (de continuidade. 50’),Sitcom. (Autoconclusivo 25’),Teatro,
Animación. INFORMATIVO: Programas de reportajes, telediarios,
Programas de reportajes, Gran documental, Magazine, Late shows, Talk
shows,Infotainment, Directos (deportes, espectaculos, noticias…etc REALITY
SHOW, CONCURSOS, MUSICAIS,
OS PROGRAMAS DE FICCIÓN EN TELEVISIÓN
Representacións dramáticas entre as que destacan formatos como o
drama (teatro, series, miniseries etc), comedia (telecomedias e sitcoms),
longametraxes, curtametraxes, telefilmes...
OS PROGRAMAS DIVULGATIVOS E
DOCUMENTAIS EN TELEVISIÓN
Refírense ao campo específico
do coñecemento da realidade social e adoptan a forma documental ou de revista
periódica e engloba os seguintes formatos: - Arte - Humanidades - Ciencia -
Ocio e consumo (viaxes, etc.)
OS PROGRAMAS INFORMATIVOS EN TELEVISIÓN
Os programas informativos da televisión forman parte da tipoloxía de
produtos televisivos, atendendo á súa clasificación por xéneros en función do
contido temático e do público ao que se dirixen. Son aquelas producións que
teñen como obxectivo dar conta dos feitos de actualidade e de interese xeral,
xa sexa desde a fórmula xornalística da noticia ou desde calquera dos seus
xéneros. Os programas informativos poden ser: programas diarios
(fundamentalmente os telexornais) e programas non diarios (resumos semanais,
reportaxes…). Ademais, na tipoloxía dos programas informativos considéranse os
avances informativos, coloquios, debates, reportaxes, magacines de actualidade,
información especializada (política, parlamento, meteorolóxica, economía,
sucesos, sociedade, etc.).
OS PROGRAMAS MUSICAIS EN TELEVISIÓN
Son aqueles programas nos que a música é o elemento dominante do seu
contido. Dentro dos musicais atópanse: -Música clásica: óperas, zarzuelas,
ballet e danza, música culta, jazz. -Música moderna: pop, rock, videoclips,
revista musical, etc.
·RADIO: CARACTERÍSTICAS TÉCNICAS E
EXPRESIVAS.
Poden darse por correctas as respostas que xiren arredor dos conceptos
de inmediatez, personalización ou multisensorialidade; así como do feito de que
a radio é unha tecnoloxía que posibilita a transmisión de sinais a través da
modulación de ondas electromagnéticas que non precisan dun medio físico de transporte.
Tamén poden indicarse como correctas aquelas respostas que falen das
frecuencias AM e FM
O SILENCIO NA RADIO:
Aínda que poida parecer paradoxal, o silencio ten unha gran forza
comunicativa na radio. O silencio é unha pausa intencionada capaz de
narrar, expresar, describir... grazas á súa situación entre os elementos
que van antes e despois del. O silencio é especialmente útil na radio para
recalcar o estado emocional do que fala (non é o mesmo facer tempo que ir
rápido, expresar medo, cólera, sorpresa, amor...), convida a reflexionar
sobre o que se dixo, marca tempos a través da pausa, recalca o receo,
a suspicacia, a dúbida ou a desconfianza ao non rematar unha frase e dá
máis énfase a un discurso. O silencio pode converterse na marca
profesional dun locutor, e manéxao con dominio e sen abuso. En España, un
dos considerados “mestres” no uso do silencio como recurso na palabra
radiofónica foi Jesús Quintero, durante os anos 80, no seu programa El
loco de la colina. Posteriormente trasladouno aos seus programas
en televisión como El perro verde ou Ratones
colorados, conferíndolle a este xornalista un ritmo persoal e un
estilo únicos.
GUION NA RADIO
l guion radiofónico es el que se elabora para la radio. Sirve para que
el locutor se guíe o para programar lo que se va a transmitir, la secuencia de
comentarios, actividades y temas que incluirá el programa. Escribimos para ser
escoitados. Crear a sensación de ser
contado, non lido.: Sintonía, careta, entradilla, parlamento, sección, cuña,
golpes musicais, etc. Diapos 18 e 19
Xéneros e formatos de programas de radio. Presentación
radio. diapos 20-25
CITA OS PRINCIPAIS XÉNEROS RADIOFÓNICOS
1. Informativos: boletín, diario falado, avance, crónica,
reportaxe ou magacín informativo, resumo de noticias, entrevista 2. De opinión:
crítica, parladoiro, debate, comentario, editorial. 3. Deportivos: magacín
deportivo, retransmisións de eventos deportivos. 4. Musicais: programa musical
especializado, magacín musical, radiofórmula musical. 5. De entretemento:
magacín, programas de humor, concursos. 6. Ficción: radioteatro, adaptación
literaria á radio
OS PROGRAMAS DEPORTIVOS NA
RADIO /
1. Magacín deportivo: contedor de información e pezas de entretemento
sobre temática deportiva. 2. Retransmisións de eventos deportivos. Poden
aceptarse tamén nesta listaxe de programas os informativos deportivos en radio
ou as reportaxes sobre temática deportiva da radio, os faladoiros/debates
deportivos etc.
RADIOTEATRO. Resumir as
seguintes ideas: xénero estrela nas primeiras décadas da radio. Permite
aproveitar ao máximo os recursos narrativos do medio radiofónico que
históricamente contaba cun prestixioso cadro de actores, un equipo de técnicos
especialistas en efectos sonoros en directo, un ambientador musical e un
realizador de actores e de estudo. Os radioteatros, ademáis de a través das
ondas, tamén permiten público en directo. Algunhas radio tratan de recuperar
esta modalidade de ficción radiofónica como “xénero de culto”, como fai RNE en
colaboración coa Fundación Autor; ou a Cadea SER (en 2015 estreou a obra ¡Qué
bello es vivir!). Hoxe, as webs das dúas emisoras ofrecen podcast das súas
producións emblemáticas nun exemplo de hibridación da dixitalización dos
arquivos sonoros e Internet. Poden darse por válidas tamén as respostas que
falen da adaptación literaria á radio.
FUNCIÓNS DA MÚSICA NA RADIO
Daranse por correctas as respostas que xiren ao redor das función
descritivas, expresivas e ambientais da radio.
O GUIÓN DE RADIO O guión de
radio contempla todas as indicacións posibles para os distintos equipos
implicados na realización dos programas de radio, polo que é o elemento básico
para a realización, produción e locución dos produtos radiofónicos. É a
materialización escrita do texto sonoro. Tamén contempla a administración dos
tempos, tan rigorosos no espazo audiovisual. Polo tanto, á hora de idear e
planificar un programa de radio é indispensable elaborar un guión como base
fundamental para a súa execución. Poden darse por válidas tamén as respostas
que inclúan os distintos estados do guión dende a idea á execución
(idea-pauta-escaleta-guión de continuidade ou guión propiamente dito), e tamén
aquelas que se refiran aos dous tipos de guión (europeo con dúas columnas ou
americano nunha única columna), ou nas que os alumnos se refiran á estrutura do
guión de radio e os seus elementos (sintonía-careta-golpes
musicais-cortiniña-sketch).
RADIO INTERACTIVA Presentación
radio. diapos 29
ESTUDO DE AUDIENCIAS E PROGRAMACIÓN
Realizana grandes
empresas. Os datos saen de EGM (Estudio
General de Medios) Pr. RATING. Porcentaxe de
espectadores. SHARE (Cuota
de audiencia). Rendible a partires do 16 % Fontes: Estudio
General de Medios (EGM), Barlovento Comunicación; Kantar Social TV
Ratings (Audiencia social); Formula TV (audiencia diaria). O AUDIMETRO Audiencia potencial,
Nicho de audiencia, Rating ,Target.,Redes sociales como nuevos medidores de
audiencia
IMPORTANCIA
ECONÓMICA DOS ÍNDICES DE AUDIENCIA.
Publicidade e corporacións da radio e TV. Os grandes grupos de
comunicación. EGM. Presentación radio.
diapos 1-7/ Presentación publicidade. rating. Porcentaxe de
espectadores. Share (Cuota de audiencia). Rendible a partires do
16 % . O AUDIMETRO
A RADIO E A
TELEVISIÓN COMO SERVIZO PÚBLICO
El Servicio público de radio y televisión de titularidad del
Estado es un servicio público esencial para la comunidad y
la cohesión de las sociedades democráticas que tiene por objeto la producción,
edición y difusión de un conjunto de canales de radio y televisión con
programaciones diversas y equilibradas para todo tipo de público, cubriendo
todos los géneros y destinadas a satisfacer necesidades de información,
cultura, educación y entretenimiento de la sociedad española; difundir su
identidad y diversidad culturales; impulsar la sociedad de la información;
promover el pluralismo, la participación y los demás valores constitucionales,
garantizando el acceso de los grupos sociales y políticos significativos.
La función de servicio público comprende la producción de contenidos y la edición y difusión de canales generalistas y temáticos, en abierto o codificados, en el ámbito nacional e internacional, así como la oferta de servicios conexos o interactivos, orientados a los fines mencionados en el apartado anterior. La titularidad estatal del servicio público no implica un régimen de exclusividad o de monopolio, sino que, por el contrario, la gestión del servicio puede ser realizada en forma directa, por el propio Estado, y de una manera indirecta, por los particulares que obtengan la oportuna concesión administrativa. La función de servicio público comprende la producción de contenidos y la edición y difusión de canales generalistas y temáticos, en abierto o codificados, en el ámbito nacional e internacional, así como la oferta de servicios conexos o interactivos, orientados a los fines mencionados en el apartado anterior. La titularidad estatal del servicio público no implica un régimen de exclusividad o de monopolio, sino que, por el contrario, la gestión del servicio puede ser realizada en forma directa, por el propio Estado, y de una manera indirecta, por los particulares que obtengan la oportuna concesión administrativa.
La función de servicio público comprende la producción de contenidos y la edición y difusión de canales generalistas y temáticos, en abierto o codificados, en el ámbito nacional e internacional, así como la oferta de servicios conexos o interactivos, orientados a los fines mencionados en el apartado anterior. La titularidad estatal del servicio público no implica un régimen de exclusividad o de monopolio, sino que, por el contrario, la gestión del servicio puede ser realizada en forma directa, por el propio Estado, y de una manera indirecta, por los particulares que obtengan la oportuna concesión administrativa. La función de servicio público comprende la producción de contenidos y la edición y difusión de canales generalistas y temáticos, en abierto o codificados, en el ámbito nacional e internacional, así como la oferta de servicios conexos o interactivos, orientados a los fines mencionados en el apartado anterior. La titularidad estatal del servicio público no implica un régimen de exclusividad o de monopolio, sino que, por el contrario, la gestión del servicio puede ser realizada en forma directa, por el propio Estado, y de una manera indirecta, por los particulares que obtengan la oportuna concesión administrativa.
·
USO RESPONSABLE DA REDE.
O libre acceso a Internet e ás redes sociais non implica que os
usuarios coñezan as súas condicións de uso. A realidade é que existe un
gran descoñecemento, o que pode derivar en serios problemas. Nesta reposta
pódense dar por válidas todas aquelas ideas expresadas polo alumno/a que
conviden a reflexionar sobre os perigos da rede e sobre o uso responsable que
os cidadáns están obrigados a facer dela (por exemplo, políticas de
privacidade, dereitos de imaxe, uso dos perfís profesionais e privados,
o uso dos “likes”, riscos de compartir imaxes e outros contidos,
necesidade de diferenciar o real do que non o é, o perigo á difamación, o
ciberacoso etc.).
TEMA 4.- A PUBLICIDADE
Todos son contidos
explicados na presentación e práctica de "Publicidade"( Tema 8)
Preguntas posibeis:
· ANALIZA IMAXES PUBLICITARIAS RELACIONANDO A SÚA
COMPOSICIÓN E A SÚA ESTRUTURA COA CONSECUCIÓN DOS SEUS OBXECTIVOS
· PUBLICIDADE: INFORMACIÓN, PROPAGANDA E SEDUCCIÓN
· RECURSOS
UTILIZADOS PARA INSERTAR PUBLICIDADE NOS PROGRAMAS: O SPOT, O PATROCINIO, A
PUBLICIDADE ENCUBERTA,
· ESTEREOTIPOS
DE XÉNERO. FACTORES DE IDENTIFICACIÓN DA PUBLICIDADE SEXISTA
· PUBLICIDADE
E PATROCINIO NA IMAXE SOCIAL DOS ACTORES E ACTRICES, E A SÚA TRASCENDENCIA
SOCIAL.
· COMENTAR
A RELACIÓN ENTRE OS TRIUNFOS DEPORTIVOS E A SÚA ASOCIACIÓN A PRODUCTOS
COMERCIAIS.
· CAMPAÑAS
HUMANITARIAS.
PUBLICIDADE:
Difusión ou divulgación de información, ideas ou opinións de carácter
político, relixioso, comercial, etc., coa intención de que alguén actúe dun
xeito determinado, pense segundo unhas ideas ou merque un determinado produto.
É unha forma de comunicación que tenta incrementar o consumo
dun produto ou servizo, insertar unha nova marca ou produto
dentro do mercado de consumo, mellorar a imaxe de marca ou reposicionar un
produto ou marca na mente dun consumidor. Utiliza a emotividade, a SEDUCIÓN e a fascinación para
vender produtos
INDICE DE SATURACIÒN:
Es la proporciòn del espacio que los mensajes publicitarios ocupan dentro
de la estructura formal de un medio de comunicaciòn. En otras palabra, el
tiempo de publicidad de un soporte publicitario. A más saturación, menos interés
de los espectadores. Según la Directiva de la televisiòn europea de obligado cumplimiento en España desde
julio de 1994, el índice de saturaciòn
no debe superar el 10%.
G RP:
Es el rating multiplicado por el nùmero de veces que se emite el anuncio.
Permite evaluar el impacto publicitario de una determinada campaña televisiva
PLAN DE MEDIOS:
Conjunto de medios escogidos para hacer llegar los mensajes publicitarios
TARGET:
Publico objetivo al que se dirige un
programa de TV: edad, sexo, nivel sociocultural, etc.
RATING:
Principal objetivo de las cadenas.
Es el porcentaje de individuos que sintonizan un determinado programa. Todos
los días SOFRES ofrece los ratings de os programas televisivos organizados por
perfiles y targets específicos. Sofres
es una de las empresas que se dedica a controlar las audiencias.
SPLIT-RUN:
Paso de dos anuncios diferentes en el mismo soporte, en el mismo
emplazamiento, con el fin de verificar la predisposición , siendo fraccionada la tirada.
ENGAGEMENT RATE. porcentaje de personas que
reaccionaron, compartieron, hicieron click o comentaron una publicación de tu
página KTTR: son as coñecidas como “audiencias sociais” . Tambien pueden estar basadas nos comentarios en Twitter
sobre programas de televisión. Pódense consultar semanalmente en Kantar Media: https://www.kantarmedia.com/es/blog-y-recursos/data-lab/spain-kstr-leaderboard
BRIEFING,
TIPOS
DE PUBLICIDAD: SEGÚN OBJETIVO, SEGÚN DESTINATARIOS O SEGÚN EL TIPO DE PRODUCTO O
SERVICIO, EMPLAZAMENTO DO PRODUCTO,
PUBLICIDAD ENGAÑOSA O SUBLIMINAL
TEMA 5 : ANÁLISE DE IMAXES E MENSAXES
MULTIMEDIA
Básicamente son contidos explicados durante todo o curso a partir das
analises de composición das vosas pezas
e das pelis proxectadas ao longo do curso.
Fontes: World Press Photo
Reuters Photos
Outono Fotográfico
Associated Press Photos
Preguntas posibeis:
Reuters Photos
Outono Fotográfico
Associated Press Photos
Preguntas posibeis:
DENOTACION: Descripción de los elementos de la imágen: descripción objetiva y
detallada de la escena representada: plano, composición, análise
visual--- CONNOTACION..Permite chegar ao sentido simbólico,
refrexionando sobre as posibilidades evocadoras que ofrece dependiendo de factores como su nivel cultural, su
experiencia visual o la cultura a la cual pertenece.
ANÁLISE DE IMAXES FIXAS.
Segundo parámetros das análises das imaxes (clase). Planos,angulación,
composición, luz, cor… etc.
VALORES FORMAIS,
ESTÉTICOS, EXPRESIVOS E DE SIGNIFICADO DAS IMAXES.
MODELOS DE EXAME 1 (neste arquivo están os 4 exames-tipo proporcionados pola CIUGA)
Exame 2
Exame 3
Exame 4
Exame 5
Exame 6
Exame 7
Exame 8
Exame 9
Exame 10
Exame 2
Exame 3
Exame 4
Exame 5
Exame 6
Exame 7
Exame 8
Exame 9
Exame 10
Ningún comentario:
Publicar un comentario